Ieder zijn eigen gang

Dag 8:

Vandaag ging er geen wekker, gewoon wakker worden wanneer je daar aan toe bent. Heerlijk. We wisten al dat het mooi hier was, maar nu net na het openen van je ogen sta je versteld van het uitzicht. Je wordt er stil en rustig van. Langzaam hebben we aangekleed en zijn we gaan ontbijten. Heerlijk ontbijtje met veel keus. Al snel hoorde Nathalie en Regina, dat papa niet fit was. Papa bleef op bed liggen en Nathalie heeft een ontbijtje gebracht. Daarna zijn de vrouwen lekker op pad gegaan, aangezien het bewolkt was. Zo hebben we heerlijk gewandeld over de markt van Ubud. Zo veel leuke dingen die je zou willen meenemen voor thuis, maar we zitten met een beperkt aantal ruimte in de koffer, dus moesten we doorlopen bij leuke dingen. Overal staan tempeltjes en zijn mensen koekjes, bloemetjes aan het offeren. Het is kleurrijk hier op straat, veel kleurtjes komen van de winkeltjes af. Na de markt besloten mama en Nathalie om terug te lopen naar ons huisje. Regina besloot om met de taxi chauffeur erop uit te gaan. “Ik wilde graag naar de rijstvelden, een tempel en echt zien hoe de mensen hier leven. Het pure en authentieke Bali was ik naar op zoek en dat heb ik gevonden. Eerst ben ik met een omweg naar de rijstvelden gegaan. Tijdens het rijden zag ik steeds minder toeristen en kwam ik in plaatsen waar ook geen toeristen kwamen. Mensen die bezig zijn met hun dagelijkse bezigheden, weet ik hoeveel kilo op hun hoofd dragen. Zo veel tempels. Zo heb bouwen mensen hier een tempel achter hun huis en hebben ze ook nog eens een dorps tempel. Na een ritje zonder toeristen, zag ik steeds weer meer toeristen komen en wist ik dat ik er bijna was. Ja hoor daar had je de rijst. Heuvels met rijst, ik was aan het genieten van het uitzicht tot dat ik een klein trapje naar beneden zag gaan. Ik dat trapje af en zag dat ik zo in op de dijkjes kon lopen door de rijstvelden heen. Wat was het gaaf. Je zag een aantal mensen werken en ze zakten gewoon tot hun knieën weg in de modder. Daar liep ik dan op dijkjes op mijn blote voeten, aangezien ik daarvoor aan het glibberen was op mijn slippers en zelf een keer weg was gezakt met mijn been. Het uitzicht was prachtig. Na een behoorlijke klim omhoog was ik weer in het dorpje. Daar was mijn chauffeur enthousiast naar me aan het zwaaien. Eenmaal in de auto gingen we weer door de kleine afgelegen dorpjes. Zo kwam ik nog een crematie ceremonie tegen en daarna was ik in een tempel. De tempel was klein, maar op zich wel mooi gebouwd. Daarna reden we terug naar het hotel. Het is grappig om te zien maar hier wordt zo veel gevliegerd. Kinderen zie je met een zelfgemaakte vlieger in de hand rennen en vliegeren. Het is een mooi gezicht. Aangekomen in het hotel heb ik afscheid genomen van mijn chauffeur en ben opzoek gegaan naar papa, mama en Nathalie. “
Ondertussen waren Nathalie en mama in Ubud:
“Wij gingen lopend langs de winkeltjes. Nog even een heerlijk rust momentje bij de Starbucks gehad en een lekker warme chocomelk met karamel, mama een thee en natuurlijk konden we dat lekkere witte chocolade gebakje met rode vruchten niet laten staan. Terwijl we daar zaten te chillen bleek achter de Starbucks een tempel te zitten. We keken elkaar aan en zeiden foto momentjee!! Dat zijn we toen maar even gaan doen. Daarna weer verder lopen naar de cottage. Het was 1 lange weg en ik begon te twijfelen of we geen afslag gemist hadden. Dat kon niet zei mama want het was 1 weg. Op een houten brug bleef mama staan, omdat mama aan de overkant een mooi fotomoment zag. Mama zei: Nath stop even, maar ik zei mooi niet mam…. Dit is een houten brug heb je die al eens bekeken? Ja dat had mama hij was hier en daar een beetje afgebrokkeld maar stevig genoeg. Zo liepen we aan de linkerkant op de stoep en moesten vanwege allemaal rotzooi op de stoep een stukje op de weg lopen, toen begon er een auto achter mij volop te toeteren. “Wij Hollanders waren even vergeten dat het verkeer hier op de andere weghelft rijdt dan in Nederland” Dat was even een schrikmomentje. Terug in de cottage kwam ik erachter dat Regina de cotagge sleutel van onze kamer in de rugzak had zitten.. Daar stond ik voor een dichte deur. Ik had verschillende mensen om hulp gevraagd en iedereen zei dat ze eraan kwamen met de sleutel, het probleem was alleen dat er niemand kwam. Eindelijk kwam daar een mannetje aan met de sleutel. Ik snel mijn bikini pakken en een handdoek, toen ik wilde vragen of dat mannetje mijn kamer weer op slot wilde doen, was hij weer verdwenen en daar begon het verhaal opnieuw. Daar kwam weer een mannetje en die zou mijn deur op slot doen, maar moest even de sleutel halen. Ik dacht dan kan wel vast naar pap en mam gaan. Zit ik daar, help mijn telefoon, ik dus weer met een sprintje terug rennen, lag die niet meer op het bankje. Kennen jullie dat gevoel wat dan door je buik gaat? Dat gevoel had ik dus. Het mannetje zag mij rennen en kwam naar mij toe dat hij mijn telefoon binnen had gelegd. Gelukkig kon ik eindelijk gaan zwemmen. “

Toen ik thuis was gekomen had Nathalie me aangekeken, na wat navraag hoorde ik het verhaal over de sleutel en lag ik dubbel van het lachen. Daarna zijn we lekker gaan zwemmen. We hebben hier een zwembad zonder randje. Na het zwemmen hebben we ons aangekleed en zijn we naar het restaurant gegaan om even snel wat naar binnen te werken. Omgekleed en een pizza gegeten, we werden opgehaald door de chauffeur die ons eerder vandaag ook naar Ubud had gebracht en mij had rondgereden. Na een half uurtje en heel wat vliegers te hebben gezien kwamen we bij de dansvoorstelling aan. Het was een bijzondere voorstelling zonder instrumenten, mannen zeiden alleen maar; “tjakke tjakke tjakke” enzovoort. We snapte het hele verhaal niet. Na afloop keken we elkaar aan en zeiden; dat hebben we ook weer gezien. We raakte aan de praat met één van de spelers en die nam ons mee backstage, we zagen prachtige kostuums en materialen. Na de half uur durende taxirit waren bij het hotel. Nog even wat gegeten en zijn we gaan slapen.

- wist je dat Papa die dag heerlijk uit kon zieken
- wist je dat de dames zich prima vermaakt hebben
- wist je dat mama na het gebakje bij de starbucks buikpijn kreeg