Zon, zee en witte stranden

Dag 15 (04 augustus):
Op naar het bounty eiland Gilli Trawangan.
Na weer een perfect ontbijt met heerlijke omelet en uitzicht op zee, werden we om kwart voor tien opgehaald door de reder, Blue Water. Gelukkig voelde Nathalie zich een stuk beter en was klaar voor de volgende bestemming. Met een 25 minuten waren we in de haven. Peter dacht nog even een paar miljoen roepia’s te pinnen, maar dat ging niet lukken. In twee ATM’s kreeg hij geen geld……. en zonder geld gaat de familie Koelewijn het niet lang overleven!
Toen maar in een duister kantoortje de aanwezige dollars en euro’s gewisseld. Op Gili Trawangan maar eens kijken wat er aan de hand is, voorlopig kunnen we weer voor uit.
Rond kwart over elf vertrok de snel boot. We zaten met nog een paar anderen boven op het dak van de boot. de boot had 5 motoren van elk 250 PK achterop hangen, dus met de snelheid zat het wel goed, dat ding ging hard. Het was echt een sensatie om met die snelheid op het dak te zitten en moesten we fors smeren om niet te verbranden. De tocht duurde ruim anderhalf uur en zijn ook nog even met pech stil gevallen, dit was met 5 minuten weer verholpen. Dat we pech hadden vonden Nathalie en Regina helemaal niet erg want die dachten; Fotomomentje! Je zag langzaam Bali achter je verdwijnen en langzaam kwam voor ons een schim van Lombok. Hoe dichter we kwamen hoe beter we onze nieuwe bestemming konden zien. Marja genoot van de zon, net als Nathalie. Peter is achter op de boot gaan staan, later kwamen Nathalie en Regina er ook nog bij. Heerlijk stonden we daar met de wind door onze haren, afstormend op onze volgende bestemming.
We voeren recht op het strand af en moesten vanaf de punt er af springen. Daar stond je dan met ellendige zware koffers in het mulle zand op het strand en geen bordje, zoals op het vliegveld, met familie Koelewijn er op en dragers die aan komen rennen. Kortom een zware gemiste kans van dit eiland…….
Op het eiland rijden er geen auto’s. Vervoer gaat met paard en wagen. Vanwege het hoogseizoen waren er geen paard en wagen te huur en om een lang verhaal kort te maken: wij sjouwen en slepen met de koffers over een slecht pad naar het hotel. Gelukkig was het niet heel warm, ongeveer 34 graden en de luchtvochtigheid niet zo hoog, ongeveer 95 procent. Dus nat van het zweet bij het hotel aangekomen. Daar eerst maar even zwemmen in het zwembad dat direct voor de deur is. Nathalie sprong er in één keer in en zei tegen Regina : “ieeel ik proef allemaal zweet van mezelf! “ Regina lachen en zei: “haha Nath het is zout water…”Het was intussen een uur of half twee en we hadden honger. Het hotel heeft het restaurant voor de deur en dat betekent op het strand. Het is helemaal open, alleen een dak met bar. Daar namen de dames een beefburger en papa dacht doe mij maar een grote yellowfin tonijnsteak, gewoon omdat het kan…. Heerlijk met verse kruiden er bovenop en perfect gebakken, dan met een Bintang erbij en een uitzicht op de zee, Wouw. Wie maakt je dan nog wat.
Na het eten, maar stukje lopen op de boulevard, dit klinkt overigens beter als dat het in werkelijkheid is. Veel restaurantjes en winkeltjes aan de zeekant en aan de andere kant van de straat is het vies en smerig. Indo’s hebben de slogan: “Een schoner milieu begint bij jezelf” nog niet echt begrepen, ze gooien echt alles van zich af. Ook maar even een fietsen gehuurd tot morgenavond, kunnen we vanmiddag en morgen wat fietsen over het eiland. Nathalie heeft nog een leuk tuniekje gekocht en Marja en Peter zijn even gaan zwemmen en uitrusten.
Regina en Nathalie zijn nog het hele eiland rond gefietst. Misschien denk je dan verharde wegen en lekker fietsen, maar dat ging toch even net wat anders. “ Als eerst stopte we bij een heel leuk plekje waar iemand op het strand allerlei leuke spulletjes verkocht. Echt zo een hippie kraampje. Toen kwamen we op een stuk waar dus alleen maar zand was, dus hup afstappen en lopen maar. Nathalie merkte al snel dat ze dit toch niet zo leuk vond, en het tijd was om een lekker tentje op te zoeken om wat te gaan drinken. Heel gezellig hebben we daar gezeten. We keken uit over de zee, en lagen heerlijk in een soort van lounge bank. Nathalie vroeg aan Regina hoever ze dacht dat het nog fietsen was. Regina dacht aan zo een 20 minuten. We kwamen er al snel achter dat dit geen 20 minuten zouden worden.. door blubber zand moesten we lopen. Zelfs paarden moesten rennend door dat zand heen, dat vonden wij wel zielig om te zien. Nathalie had het zweet inmiddels overal lopen en was het spuugzat.. Regina dacht dan gaan we toch ergens een paadje in. Nath volgde, maar gaf al snel weer een opmerking dat zij dit er toch niet zo fijn eruit zag zien. Omkeren dus en dat betekende verder lopen door het zandstrand met je fiets in de hand.. Regina genoot van deze rit, heeft mooie foto’s gemaakt en wist van alles aan Nathalie te vertellen. Eindelijk kwamen we daar bij een stukje verharde weg.. We konden gelukkig fietsen dit was dan wel bobbelend. Regina heeft er een blauw stuitje aan overgehouden. Daar was die dan ons hotel. We hebben mooie stukken van het eiland kunnen zien, maar ook hele vieze gedeeltes. We zijn meteen lekker gaan douchen. “
’s Avonds had Marja geen honger en wilde liever lekker op de kamer blijven. Wij naar een BBQ restaurant. Je kon je eigen vlees en vis uitkiezen dat op de BBQ lag. Je wees aan wat je wilde hebben, zij wogen het af en dan je je tafelnr doorgegeven te hebben, kwamen ze het bij je brengen; leuk concept. Nathalie had Kip Tandoori en Regina en Peter een mooie tonijnsteak die perfect gebakken was, Peter had er voor de zekerheid nog twee hele grote garnalen bij genomen; heerlijk allemaal. Het toetje viel helaas tegen maar wel heel gezellig met elkaar.
S ‘avond hadden Nathalie en Regina het op hun heupen gekregen en waren hartstikke melig en verstuurde allemaal spraakberichten via Wats App aan papa en mama.